دیداردوست

 بسم الله الرحمن الرحیم

فقط کافیست اندکی تأمل کنید.آنگاه خواهید فهمید چقدر مواضع کسانی که در مناظره ی سیاسی شرکت کرده بودند با مواضع رهبری یکی است!؟

هر بیننده‌‌اى احساس میکند و مى‌‌بیند که تلاش دشمنان در مقابله‌‌ى با جمهورى اسلامى در این سالهاى اخیر، بخصوص در همین شش هفت سال گذشته و بخصوص در این دو سه سال اخیر، بیشتر شده. به نظر من دو سه عامل تأثیر دارد که ما اگر بدانیم انگیزه‌‌هاى دشمن از کجا ناشى میشود، تکلیف خود را در برنامه‌‌ریزى‌‌هامان بهتر میفهمیم. به نظر من یکى از علل این دشمنى‌‌ها، همین پیشرفتهاى شماست؛ یعنى میخواهند این پیشرفتها کند شود. جمهورى اسلامى با داعیه‌‌ى اسلام‌‌خواهى، با داعیه‌‌ى مردم‌‌سالارى اسلامى، با داعیه‌‌ى رد و نفى مستدل لیبرال دموکراسى، براى تشکیلات استکبارى دنیا یک خطرى است. هرچه شما بیشتر پیشرفت کنید، این خطر براى آنها بیشتر خواهد شد. میخواهند جلوى این را بگیرند .

عامل دوم این دشمنى‌‌ها، زنده شدن شعارهاى انقلاب است. وقتى شعارهاى انقلاب کمرنگ شود، پنهان شود، آنها طبعاً بیشتر خوششان مى‌‌آید و چهره‌‌ى همراه‌‌ترى میگیرند؛ هرچه شما شعارهاى انقلاب را پررنگ‌‌تر کنید، آنها چهره‌‌شان عبوس‌‌تر و خصمانه‌‌تر میشود؛ این چیزِ طبیعى است.

عامل دیگر، همین حوادث منطقه است؛ این بیدارى اسلامى و آنچه که در منطقه‌‌ى ما رخ داد، که حادثه‌‌ى فوق‌‌العاده مهمى است. به نظر من هنوز ابعاد عظیم این حادثه‌‌اى که در شمال آفریقا و منطقه‌‌ى اسلامى ما اتفاق افتاده، براى خیلى‌‌ها درست شناخته‌‌شده نیست؛ خیلى چیز عظیمى اتفاق افتاده. پشت این مسئله، دست قدرت الهى است.
 خب، اگر چنانچه در این شرائط، یک ایرانِ بى‌‌دردسرِ بى‌‌دغدغه اینجا وجود داشته باشد، با همین شعارهائى که دارد، با همین کارهائى که دارد میکند، با همین پیشرفتى که محسوس است، از آن کشورها بیایند ببینند کارخانه‌‌ها را، دانشگاه‌‌ها را، مراکز تحقیقاتى را، وضع زندگى مردم را، بازارهاى پر از اجناس را، دولت بى‌‌دردسر را، بدیهى و طبیعى است که آنها میگویند الگوى خوب همین است. میخواهند این نشود. میخواهند این الگوشدن جمهورى اسلامى نباشد. یعنى براى جمهورى اسلامى دردسرهائى به وجود بیاورند، تا آن کشورهائى که تحولى در آنها رخ داده و وارد مرحله‌‌ى جدیدى شده‌‌اند، براى ادامه‌‌ى راه، این را الگو قرار ندهند.
حالا البته بعضى‌‌ها در روزنامه، در سایت، در تریبونهاى گوناگون مطالبى منتشر میکنند؛ اینکه چرا ما در دنیا دشمن‌‌تراشى کردیم که اینقدر با ما دشمنى کنند! به نظر من اینها حرفبافى است. آنچه که گفته میشود، متکى به یک تحلیل درست نیست. نه، دشمنى‌‌ها خیلى طبیعى است. وقتى که امام بزرگوار بود، دشمنى‌‌ها زیاد بود؛ براى خاطر مواضع قاطع امام. هرچه مواضع ما ضعیف‌‌تر شود و عقب‌‌نشینى کنیم، آنها طبعاً چهره‌‌شان بظاهر متبسم‌‌تر میشود. البته جلو مى‌‌آیند. یعنى چهره را متبسم میکنند، براى اینکه بتوانند جلو بیایند، مناطق را تصرف کنند و ما را از پیشرفت هدفهامان باز بدارند. هرچه ما در حرکت خودمان جدى‌‌تر و مصمم‌‌تر باشیم، آنها ناراحت میشوند و چهره‌‌شان عبوس میشود. البته تا حالا در این سى و سه سال آنها نتوانستند ما را متوقف کنند، بعد از این هم ان‌‌شاءالله نخواهند توانست. بنابراین خوشبختانه وضعیت کشور اینجورى است. البته گرفتارى‌‌هائى هست، ضعفهائى هست، مشکلاتى هست، که باید به آنها هم توجه کنیم؛ لیکن مجموعاً وقتى انسان نگاه میکند، حرکت کشور، حرکت رو به پیشرفتى است.91
*به نظر من در زمینه‌‌ى دیپلماسى، فعالیتهاى خوبى دارد انجام میگیرد. دیپلماسى ما باید با روحیه‌‌ى انقلاب همراه باشد - یعنى اسلام انقلابى - این است که به ما بُرش میدهد. امروز ملتهاى منطقه از جمهورى اسلامى خوششان مى‌‌آید، به خاطر موضع مستقل اسلامىِ شجاعانه‌‌اش؛ این باید محفوظ باشد. در جاهاى مختلف دنیا، مردم از مسئولان جمهورى اسلامى که این شجاعت را، این استقلال را، این نترسى را بیشتر بروز میدهند، بیشتر خوششان مى‌‌آید. خب، این نشانه‌‌ى این است که راه این است. دیپلماسى ما باید در این جهت باشد؛ که خب، خوشبختانه دوستان زحمتهاى زیادى میکشند.(دیدار رهبری با هیئت دولت در سال1391)

بسم الله الرحمن الرحیم

اماما! امروز و همه ی روزهای دیگر شاهد بودی که تنها همین پابرهنه ها و مستضعفین هستند که مهر تورا در دل دارند و زحمت دیدار تو را با جان و دل خریدارند!

امروز 14 خرداد سال 1392 مثل چهار سال گذشته از قم برای شرکت در مراسم سالگرد حضرت امام خمینی(رحمة الله علیه) عازم شدم همراه با دختر 4/5 ساله ام زینب. پیشتر از این از تهران به مراسم می رفتم. حقیقتاً در مدت این چهار سال هر بار که با مردم همراه شده ام و این مسیر طولانی از محل پارک اتوبوسها تا محل برگزاری مراسم را پیاده زیر آفتاب سوزان طی کرده ام یک احساس شرمندگی آزاردهنده ای برایم بوجود آمده که تا چند روز فکرم را درگیر می کند ولی افسوس که دستم به جایی بند نیست و فریادم به جایی نمی رسد. به قول معروف "گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ی من ، آنچه که  راه به جایی نبرد ، فریاد است"!

شرمنده می شوم از این مردمی که از راههای دور و نزدیک با کمترین امکاناتی هر سال به حرم امام می آیند تا به قول خودشان با رهبری عزیز و امام راحل تجدید بیعت کنند. هر سال از خودم می پرسم مگر این مردم امام و آقا را چطور شناخته اند که هر سال با این همه زحمت در این مراسم حاضر می شوند آنها که خیلی هاشان حتی وارد حرم هم نمی توانند بشوند و لذا نگاهشان هم به چهره ی نورانی حضرت آقا نمی افتد. اینها برای چه رنج چنین سفر ی را به خود تحمیل می کنند؟ بنده و امثال بنده خیلی هنر نکرده ایم اگر به این مراسم می آییم ما مطالعه کرده ایم و امام را آنگونه شناخته ایم که اگر پایش بیفتد برای او جان سپاری می کنیم برای آمدن مان هم دلیل دلی داریم وهم دلیلی عقلی که مثلا اگر هر یک نفری در این مراسم شرکت نکند و روزی خدای ناکرده حرم امام در مراسم سالگرد حضرتش خالی از جمعیت بماند رسانه های غربی گوش فلک را کر خواهند کرد که این مردم از امام بریده اند ولی بسیاری از این مردم که اگر ازشان بپرسی حتی دوخط ممکن است نتوانند برایت از امام و لزوم حضور بگویند برای چه می آیند؟ اعتقاد دارم که مردم با تمام وجود امام را و اخلاصش را و نورانیتش را دریافته اند و خود را مدیون او می دانند و همانگونه که در نهضت امام جانفشانی کرده اند دررکاب او بازهم جانفشانی می کنند برای او و برای خلف صالحش ولی سؤال اساسی تر اینجاست که مسئولین این نظام چه وظیفه ای دارند در برابر این ملت پای کار؟ آیا شرم آور نیست که در همین مراسم همه ساله شخصیت های مختلف نظام با ماشین های لوکس خارجی با شیشه های دودی بالا کشیده باسرعت از جلوی ملتی که با پای پیاده زیر آفتای سوزان ظهر نیمه ی خرداد از حرم برمی گردند ، رد میشوند؟و تازه بدتر اینکه راه ملت را هم بند می آورند تا زودتر به منازل خود برسند! آیا این مردم ولی نعمت این مسئولین نبودند و نیستند؟ آیا ولی نعمتی در نظر آقایان مسئول به این معناست که فقط باید دم مردم را داشت در زمان انتخابات ؟ که اگر مردم را نداشته باشی رأیی نخواهی داشت؟ آیا مردم ولی نعمتند برای اینکه آقایان بر گرده ی این ملت سوار شوند و هر کاری که خواستند بکنند حتی عدول از آرمانهای امام؟ آیا مگر امام نفرموده بود "خودتان را خدمتگزار بدانید به بندگان خدا ،بزرگی نفروشید به این مردم ، این مردم بزرگند ، بنده ی خدا هستند ، به اینها بزرگی نفروشید ، علوّ بر اینها نکنید "؟(ج 9ص222) پس چرا آقایان در مراسم حضرت روح الله چنین خلاف امام برخورد می کنند؟ آیا عبور اینگونه که وصف کردم بزرگی فروختن به ملت نیست؟ایا این نحوه ی برخود مصداق خدمتگزاری است یا سروری؟ چقدر امام سفارش کردند که به دنبال رفاه طلبی نروید که"مبارزه با رفا ه ظلبی سازگار نیست و آنها که تصور می کنند مبارزه در راه استقلال وآزادی مستضعفین و محرومان جهان با سرمایه داری و رفاه طلبی منافات ندارد، با الفبای مبارزه بیگانه اند. بحث مبارزه و رفاه،بحث قیام و راحت طلبی ، بحث دنیا خواهی و آخرت جویی دو مقوله ای است که هرگز با هم جمع نمی شوند" !! آیا این رفاه طلبی نیست ؟بی جهت نیست که می بینیم بسیاری از این حضرات کم آورده اند و با بی شرمی تمام می گویند باید با ادبیاتی دیگر حرف از نابودی اسرائیل زد نه که به صراحت بگوییم "اسرائیل باید از صحنه ی روزگار محو شود" و یا اینکه در موارد مختلف برای احقاق حق ملت بیاییم با آمریکا مذاکره کنیم! کدخدای دهکده ی جهانی است دیگر! و یا اینکه نباید طوری در صحنه ی بین المللی حرف زد و حاضر شد که دنیا را باخود دشمن کنیم و لذا طرح آشتی با دنیا را ارائه می دهند!!در نظر آنان در ازای هر یک ریالی که به سوریه و عراق کمک می کنی باید یک ریال دریافت کنی وگرنه اقدام عقلایی نکرده ای!! اینها از رفاه طلبان تنها برمی آید و اینانند که خسته اند از آرمانهای انقلاب نه این مردم رنج کشیده و شهید و جانباز و اسیر داده!

بازهم مطلبی ارزشمند و به موقع از همسرم:

محمدباقر قالیباف اوایل اردیبهشت ماه سال جاری در پاسخ به سوالی در رابطه با بودجه تبلیغاتی و انتخاباتی خود گفت: «ما در سال 84 در تبلیغات اشتباه کردیم، خطا کردیم و این را صادقانه می گویم، خودم این کار را نکردم ولی مسئولیتش متوجه من است و باید جواب دهم؛ انشالله این کار را تکرار نکنیم.»(فیلم آن را از اینجا ببینید)

پذیرش اشتباه خوب است، اما چند سوال مهم همچنان مطرح است:

چه نگاهی باعث این خطا در سال 84 شد؟ قالیباف و تیمش چه گرایش و محاسبه ای در آن زمان داشتند که گمان می کردند با آن نحوه تبلیغات می توانند رای مردم را جذب کنند؟

آیا گرایشها و دیدگاههای او تغییر کرده است و یا با اقتضائات سال 92 تنها تاکتیک ها است که تغییر کرده تا رای مردم بیشتر جذب شود؟!

آیا او سال84، 8 سال پس از اصلاحات گمان می کرد ذائقه مردم آن تبلیغات را می پسندد و امروز 8 سال پس از دولت احمدی نژاد که با همه ضعفهایش فضای گفتمانی کشور را تغییر داده است، ذائقه مردم چیز دیگری را می پسندد؟!

اینکه او ادعا کرده است خودم این کار را نکردم، آیا ادعا و توجیه درستی است؟

آیا او نبود که در اولین نشست خبری اش تیپ تمام قهوه ای زد؟

آیا او نبود که با لباس خلبانی عکسهای آنچنانی گرفت و بعد تبدیل به پوستر و بنر شد؟

آیا او نبود که عکسهای آتلیه ای با حلقه ازدواجش می گرفت؟ یعنی اتفاقی از او آن عکسها را گرفته بودند؟!!

وقتی به نقاط مختلف کشور سفر می کرد و پوسترهای فراوان و بنرهای بزرگی را می دید که تنها عکسی از او را زده بودند و شعار انتخاباتی اش را، نمی توانست اعتراض کند که در شهرهای دیگر تکرار نشود؟ یا خودش هم راضی بود؟!

آری او شعار اصولگرایی اصلاح طلبانه می داد، اما لیبرالی تبلیغ و عمل می کرد.

حیدر رحیم پور، پدر استاد حسن رحیم پور ازغدی و از افراد مورد رجوع طیفی از بچه حزب اللهی های مشهد هستند. ایشان از کسانی بودند که علی رغم قبول داشتن احمدی نژاد، در انتخابات 84 به دلایل مختلف (از جمله پیشتاز بودن در نظرسنجی ها) اعلام کردند که رأیشان با قالیباف است و کلی از او تمجید کرده بودند. اما هم ایشان بعد از انتخابات 84 در تحلیلی از انتخابات نهم و دلایل رأی آوردن احمدی نژاد و رأی نیاورن قالیباف در مطلبی به تاریخ 4/5/84 در سایت مطالبه نوشتند:

« کاهش آراء آقای قالیباف از آن جا شروع شد که به خاطر جلب نظر مردم به حرکات لیبرال منشانه پرداختند و اجازه دادند خط سرمایه داری و روشنفکران مدنی در ساختار تبلیغاتشان رخنه و مکتبی‎ها را برانگیزند و بر اندیشه ایشان بشورانند.
عکس های کذایی، لباس های آن چنانی، حلقه بر انگشت به جای انگشتر عقیق و این ها، نه حکایت از ضعف دینی ایشان که حکایت از غفلت و عدم شناخت مبلغان ایشان از امتی بود که رای اولی‎های این امت، مکتبی تر از پیرمردان انقلاب بودند. ...لیکن برخی گردانندگان تبلیغات وی شیوه تبلیغات را به گونه ای امت آزار و غربی پسند تغییر دادند و نتیجه، کاهش آراء حقیقی ایشان شد.»

اما آیا با فرض سلامت نفس و دین ایشان، آیا چنین شخصی که در هیاهوی تبلیغات و جذب آراء، تحت تاثیر اطرافیان واقع می شود شایسته اعتماد برای ریاست جمهوری است؟ آیا احتمال زیاد وجود ندارد که در عرصه های دیگر اقتصادی و فرهنگی و... نیز در سطح ریاست جمهوری همین اتفاق رخ دهد؟

تصاویر تبلیغات سال 84 قالیباف در ادامه مطلب

رصد فرآیندهای تصمیم‌گیری تحریم

v فرآیند تحریم چند مرحله دارد:اول اتاق فکرهاست، مانند اتاق فکر کنگره­، «مرکز مطالعات کنگره آمریکا» چیزی شبیه مرکز پژوهشهای مجلس ما و اتاق فکرهای همگام با آن). در این اتاق فکرها نقاط قوت و آسیب اقتصاد ما را رصد می­کنند، مثلا می­گویند الآن روی بنزین ایران تمرکز کنیم.بعد، آن ایده می­رود در کنگره به صورت «قانون» تصویب و سپس ابلاغ می­شود به رئیس جمهور. سپس «آیین نامه­ی اجرایی» توسط دولت ایالات متحده نوشته و ابلاغ می­شود به کشورهای دیگر که اجرا کنند. دبیرخانه­ی شورای عالی امنیت ملی تمام این چهارمرحله را رصد می­کند. یعنی از ابتدا که ایده­ها در اتاق فکرهای آنها دارد بحث می­شود، تا انتها که آیین­نامه توسط رئیس جمهور می­خواهد ابلاغ بشود، این فرآیند چهارمرحله­ای توسط دبیرخانه­ی شورای عالی امنیت ملی رصد می­شود و بنا بر نوع طراحی آنها، طراحی مقابل آن انجام می­شود. این،­ باعث می­شود که شما سرعتتان افزایش پیدا کند.

عملکرد دبیرخانه شورا در بحث معوقات بانکی و رابطه آن با تورم

vمی‌گویند ما حجم زیادی از معوقات بانکی داریم. 70هزارمیلیارد تومان آماریست که منتشر هم شده است. خب این خطری بود برای سیستم بانکی، یعنی وقتی حجم معوقات بالا میرود، یعنی پولهای مردم، سپرده­های مردم رفته و برنگشته است. اگر سپرده­گذار مراجعه کند، ممکن است بانک به او بگوید موجودی ندارم که پولت را بدهم! این خطر بسیار بدیبرای سیستم بانکی است.

vیکی از پروژه­های بزرگ دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی همین بود که خطر پیش روی سیستم بانکی کشور را تحلیل و گوشزدکرد. هشدار داد که حجم معوقات بانکی بالا رفته و این باید مدیریت بشود. بحث بر سر معوقات بانکی بود که دبیر محترم شورا بصورت مستقیم در این مورد ورود کرد. بانک مرکزی دچار بحران و یک مسئله بزرگ شده بود. چهره های مختلف سیاسی، شرکتهای بزرگ دولتی و تیپهای مختلفی بودند که بالاخره حجم زیادی از معوقات متعلق به اینها بود. کار خیلی سنگینی بود. بنابراین به نوعی حمایت حاکمیتی و تخصصی و پشتوانه­ی شورای عالی امنیت ملی در این موضوع به کمک بانک مرکزی آمد و توانست با محوریت خود بانک مرکزی بحث را جلو ببرد.

vدر جلسات متوالی حتی درسطح کارشناسی، خود دبیرشورا برای این موضوع وقت گذاشت و کارگروه ویژه ای را برای این موضوع تشکیل دادند که الحمدلله خوب مدیریت شد و پیگیری شد و جلوی رشد سرسام آور حجم معوقات بانکی گرفته شد. برای بسیاری از بدهکارهای بزرگ بانکی احضاریه رفت و از ایشان خواسته شد که بیایند این بدهی ها را تعیین تکلیف کنند، قسط بندی کنند، شروع به بازپرداخت بدهی­ها کنند و این پولی که سپرده­های مردم بوده درواقع، دوباره برگرده به سیستم بانکی.امروز شما می بینید که این تقریبا موفق شد و الان به حدود 60هزارمیلیارد تومان رسیده و رشد فزاینده ای هم که داشت متوقف شده است و همه اینها هم بدون هیچ حاشیه­ی سیاسی انجام شد.

vدر سطح جامعه اینگونه مطرح بود که دادستان کل کشور و وزیر اطلاعات پیگیر این موضوع هستند، ولی شما اسمی از شورای عالی امنیت ملی و دبیرخانه ندیدید. درحالی که این پروژه از شش ماه قبل تر استارتش در اینجا خورده بود.

vوزارت اطلاعات همیشه بعنوان یک مسئله­ی روتین روی این موضوع کار میکند. اما نه اینکه حساس بشود که این موضوع بعنوان امنیت ملی دیده شود.مثلا وزارت اطلاعات روی موردی در بانک ملی کار میکند که مثلا دو نفر بدهکار حجم زیادی بدهی را دارند از سیستم خارج می‌کنند. این یک حالت موردی است. اما اینکه بحث معوقات دارد تبدیل به بحران می­شود و در حال حاضر اولویت امنیت ملی دارد را شورا تشخیص داد.

vرابطه با تورم:یکی از دلایلی که شورا به این مسأله ورود کرد بخاطر بحث «تورم» بود. چون حجم  نقدینگی بالا رفته بود و یکی از دلایل افزایش حجم نقدینگی بخاطر این بود که پولهای زیادی از بانک، بعنوان وامهای بانکی رفته بود و برنگشته بود.

vاولین بار رئیس جمهور این حرف را مطرح کرد. گفتند که سیصد نفر هستند که حجم زیادی از وامهای بانکی را گرفته اند و پس نداده‌اند. بعد آقای اژه­ای نامه دادند که اگر شما آن سیصد نفر را می شناسید به ما اعلام کنید. یعنی بحث ظاهرا در یک فضای سیاسی بود و بین مسئولین  بالاخره اختلافاتی  هم وجود داشت. موضوع داشت پیش می‌رفت. اما دبیرخانه­ی شورای عالی امنیت ملی همان موقع داشت این مسئله را پیگیری می­کرد، بدون اینکه یک حاشیه­ی سیاسی در این بحث دیده شود. یعنی مثلا دبیر شورا هیچوقت نیامد مصاحبه کند که بله ما داریم این موضوع را رصد می­کنیم و...

­­

عملکرد شورا و دبیرخانه آن در حوزه اقتصادی و تحریم‌ها

v تقریبا متمرکزترین و اصلی­ترین نهاد پیگیری بحثهای تحریم در کشور، شورای عالی امنیت و دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی است. نهادهای دیگر کمک دهنده و یاری دهنده­ی این مرکزند.یعنی نظام به گونه­ای وظایف را تقسیم وتشریح کرده که بحث تحریم بصورت متمرکز توسط دبیرخانه­ی شورای عالی امنیت ملی پیگیری بشود و نهادهای دیگر هم بنابر موضوعاتی که با آنها درگیر هستند بعنوان عضو و بعنوان صاحب نظر، نظراتشان را مطرح می­کنند. برای اینکه تصمیم گیری ها و رصدهای لازم انجام شود، ساختارهایی در داخل شورای امنیت ملی و دبیرخانه­ی شورا طراحی شده است که از جمله آنها «ستاد تدابیر ویژه ی اقتصادی» و «کمیته تدابیر امنیتی تحریم» است.

vستاد تدابیر ویژه­ی اقتصادی:از حدود 6سال قبل با مصوبه شورای عالی امنیت ملی تأسیس شده و بحثهای مربوط به تحریم‌های اقتصادی در این ستاد پیگیری و ابلاغ و نهایتا به هیئت قانون بدل می شود.ریاست آن با معاون اول رئیس جمهور است و دبیرخانه­ی فعالیتهای کارشناسی و فکری  آن هم ذیل دبیرخانه­ی شورای عالی امنیت ملی تعریف می شود.

vپس از تأسیس ستاد تدابیر ویژه اقتصادی، کمیته­های تخصصی تحریم در دستگاهها، ذیل این ستاد تأسیس می­شوند. یعنی هم اکنون ما ذیل هر وزارتخانه، کمیته­ی تحریم ویژه­ی آن وزارتخانه را با ریاست وزیر داریم: کمیته­ی تحریم بانک مرکزی، کمیته­ی تحریم وزارت صنعت و معدن و تجارت، کمیته­ی تحریم وزارت نفت. بنابراین همه­ی موارد ذکر شده نشان می­دهد که دبیر شورا یکی از اشخاص کلیدی کشور است که تقریبا میشود گفت، بیشتر از هر شخص دیگری درجریان مسائل تحریم و  بحرانها و چالشها و خطراتی است که تحریم برای کشور به وجود می­آورد.و یک بخش زیادی از وقت دبیر شورا برای این دست مسائل صرف می شود.

vدر مورد عملکرد در بحث تحریم ها، چون این مسائل رسانه­ای نمی­شود، تنها کسانی که از نزدیک در کارند و حجم فشارها و خطرات و تهدیدات را متوجه هستند، می­توانند تشخیص بدهند که چند درصد از فشارها رفع شده و چنددرصدش هم اثرگذار بوده و آسیب رسانده.

vشورا تمام کارهایش با کمک دستگاههاست. نکته­ای که اینجا وجود دارد: اینجا نقش «رصد» ، «طراحی» و «راهبری» و «تصمیم گیری» را برعهده دارد.یعنی برنامه­ریزی می­شود، تصمیمگیری می­شود، زمان­بندی­ای که دشمن طراحی کرده اینجا رصد می­شود و تحلیل می­شود، و بر اساس آن زمان بندی و نقشه­هایی که دشمن طراحی کرده، اینجا نقشه­های متقابلش طراحی می‌شود و با کمک خود دستگاههای اجرایی به سمت اجرا روانه می شود تا آن هدف صددرصدی دشمن که کمبود و کمیابی کالاهای اساسی و بنزین درکشور بوده، محقق نشود.

vبنابراین یکی از ویژگیهای مثبتی که می­شود بعنوان نقطه قوت شورای عالی امنیت - برخلاف سایر نهادهایی که از دولت یک مقدار شاید فاصله دارند- برشمرد این است که تمام مسائل باکمک خود دستگاه­های دولتی حل و فصل می شود؛ شاید بشود گفت در خیلی از مسائل تحریم، خود دستگاه­های دولتی مثل بانک مرکزی و وزارت صنعت و معدن و تجارت بیشترین زحمت را کشیده‌اند و بیشترین ارتباط را با دبیرخانه­ی شورای عالی امنیت ملی داشته اند.

ما درگیر چه تحریمهایی هستیم؟

vما تحریم بانکی هستیم. تحریم بیمه­ای هستیم. تحریم خرید و فروش نفت هستیم. تحریم دریایی و کشتیرانی هستیم.  این یعنی چه؟ یعنی الآن ما برای فروش نفت مشکل داریم. این قدم اول. قدم دوم اینکه این نفتی که فروختی، پولش را بهت نمی­دهند! یعنی برای جابجایی پولش بخاطر تحریم بانکی مشکل داریم. قدم سوم، نفت را می­خواهی بفرستی به کسی که آن را خریداری کرده، پولش را هم داده، کشتی‌ای که می‌خواهی نفت را با آن بفرستی وجود ندارد، یعنی هیچ کشوری حاضر نیست کشتی‌اش را اجاره بدهد که با آن نفت ببری. مجبوری یا از کشتی­های خودت استفاده کنی یا با کشتی کشورهایی که میتوانی با آنها  تفاهمنامه­ی محرمانه امضا کنی این نفتها را جابجا کنی. حالا نفت را شما فروختی، کشتی رفته، پولش آمده، می­خواهی کالا بخری و وارد کنی، مثلا می­خواهی خوراک دام از برزیل وارد کنی، دوباره برای جابجایی پولش مشکل داری و ادامه ماجرا...

vقانونی که سال2011 تصویب کردند، قانونی جامع است. یعنی تمام حوزه­ی بانکی(خصوصی و دولتی) و بانک مرکزی ما را کلا تحریم کردند. بحث این نبود که مثلا بانک مرکزی اگر خواست سلاح هسته­ای بخرد تحریم شود. نه! گفتند کلا بانک مرکزی تحریم.

vیک نکته درباره­­ی شدت تحریم بگویم: ما تنها کشوری هستیم که بانک مرکزی اش تحریم شده است! تنها کشوری هستیم که بیمه­ی دریایی برای ما انجام نمی­شود! ما تنها کشوری هستیم که خلاف قطعنامه­­ی شورای امنیت، بدون اینکه شورای امنیت در این زمینه تصمیم گرفته باشد، فروش نفتش محدود شده. برنامه­ی امسالشان این است که فروش نفت ما را به صفر برسانند. چنین شدت تحریمی تا الآن روی هیچ کشوری انجام نشده. اگر مشابه این تحریم­ها روی کشوری مثل ترکیه اعمال شده بود، اقتصاد ترکیه ظرف مدت یک ماه فروپاشیده بود! چون شما ندارید در دنیا که بانک مرکزی بعنوان مغز اقتصادی یک کشور، مغز پولی یک کشور تحریم بشود. ما در تاریخ اقتصاد دنیا نداریم. ایران تنها کشوریست که برایش این اتفاق افتاده! یعنی شدت تحریمها خیلی بالاست. شما الان اگر با تجار صحبت کنید موارد زیادی سراغ دارند که بگویند که چقدر این تحریم ها شدید بوده است.

هدف از تحریم‌ها چه بود؟

تحریمهای این دفعه تحریمهای جامعی هستند. بقول خودشان که می­گویند فلج کننده،  و هدف از اعمال این تحریم ها این بود که «ما در ایران کمبود کالاهای اساسی داشته باشیم». همانطور که چندسال قبل تحریم بنزین قرار بود باعث این شود که «در ایران بنزین نباشد» و کشور توانست مدیریت کند و شما می­بینید که از این نظر الان مشکل نداریم؛ دراین تحریم ها قرار بود در ایران گندم نباشد. قرار بود در ایران خوراک دام نباشد. قرار بود در ایران دانه­های روغنی نباشد. یعنی قرار بود مردم این مضیقه ها را در مغازه ها احساس کنند، در سوپرمارکتها حس کنند که این کالاهای اساسی «نیست». سازو کار تحریمشان برای بحث گندم مثلا «جلوگیری از جابجایی» و «جلوگیری از جابجایی کشتی» بود. یعنی کشتی­ای که گندم بار زده است، به سمت ایران نیاید.  هیچ شرکت کشتیرانی­ای به ایران سرویس ند

وظایف و فعالیت‌های دبیر شورای عالی امنیت ملی در حوزه‌های گوناگون

v«پیگیری، رصد و تشخیص مسائل»:شورای عالی امنیت ملی از مجموعه­ی سران قوا و مسئولین امنیتی تشکیل یافته است که جلساتی را حول محور مسائل امنیتی کشور تنظیم و تصمیمات لازم و بایسته را اتخاذ می کنند. دبیر شورا کسی است که وظیفه­ی «پیگیری»، «رصد»، و «تشخیص مسائل» رابر عهده دارد که مسائل و مشکلات در اولویت رسیدگی شوند، مصوباتی که تصویب شده­اند انجام شوند، با نهادهای مسئولی که مجری آن مصوبات هستند  هماهنگیهای لازم انجام شود، جلسات کارشناسی مربوطه برگزار شوند و درواقع عمده­ی مباحث کارشناسی و اجرایی مصوبات شورای عالی امنیت ملی، توسط دبیرخانه­ی شورا پیگیری و رصد می­شود. بنابر این بار زیادی بر دوش دبیرخانه­ی امنیت ملی است.

v«مسئله­شناسی» در شورا، یعنی تشخیص اینکه در حال حاضر چه موضوعاتی مسئله­ی امنیت کشور است، توسط دبیر با هماهنگی رئیس شورا(رئیس جمهور) انجام می شود.

vشاید تنها حدود یک چهارم از کل وقت دبیر شورا به بحث هسته ای اختصاص داده می شود، منتها چون موضوعات داخلی عمدتا محرمانه است، رسانه­ای نمی­گردد. و باعث این تلقی عمومی جامعه می‌شود که دبیر شورا فقط کارش همین مذاکرات است و باقی مسائل که حجم گسترده­ای از کار شوراست،پنهان می ماند. مثلا همین مسائل و مشکلات تحریم و راهکارهایی که کشور برای مقابله اتخاذ می­کند، بحث مسائل امنیت داخلی و بحرانهایی که کشور با آنها روبروست، همه در زمره فعالیت‌های این شوراست که بدلیل رسانه ای نشدن، در سطح جامعه شنیده نمی‌شوند.

vبیش از نود درصد موضوعات فعالیتی، متوجه مدیریت بحران، مسائل حاد و حساس است. چون تأکیدی که دبیر محترم شورا دارند، این است که همیشه می­گویند ما شورای عالی امنیت ملی هستیم. پس موضوعات ارجاعی به شورا باید صاحب دو بعد باشند: بعد امنیتی، یعنی همان بحث بحران، و یکی هم اینکه برد بحرانش «ملی» باشد، نه در سطح یک شهر یا یک استان که به عهده کمیته تامین استان است.

رویکرد شورا در تبیین مسائل و جستجوی راه حل مناسب برای مشکلات

شورای عالی امنیت ملی ارتباط خیلی تنگاتنگی با دستگاه­های دولتی دارد. یعنی شاید برخلاف نهادهایی مثل مجلس یا قوه قضائیه که ممکن است بین آنها با بدنه دولت مخالفت و حتی گاهی خصومتی پیش بیاید، شورای عالی امنیت ملی، به دلیل نوع ساختاری که دارد (خود رئیس جمهور و چند نفر از وزرای اصلی مثل وزیر اطلاعات عضو شورای امنیت ملی هستند و خود دبیر شورا هم مورد انتخاب رئیس جمهور است و هم مورد انتخاب مقام معظم رهبری)،ارتباط تنگاتنگی بین دبیر شورا و دبیرخانه با تمامی دستگاه­های دولتی اعم از امنیتی و نظامی و اقتصادی بوجود می آورد. این باعث می­شود که تمام خروجی های کارشناسی شده این دستگاه­ها بطور روزانه، هفتگی، و ماهانه به تناسب موضوعات، از سمت بدنه­ی کارشناسی و مدیریتی آن دستگاه­ها، بنا بر تشخیص خودشان و نگاهی رصدی که بر مسائل کشور دارند، به اینجا ارائه شود. یعنی یکی از ویژگی­هایی که دبیر شورا دارد و درواقع یکی از مزیتهایی او محسوب می شود، این است که تمام خروجی های کارشناسی شده دستگاه‌ها در دسترس او قرار دارد و بنا بر نوع موضوعات، خود دستگاهها هم موضوعاتی را به دبیر شورا پیشنهاد می­دهند. درحقیقت بحثی که ما داریم، تفاوت جایگاه دبیر شوراست با مثلا نمایندگی مجلس، یا شوراهای دیگر، یا حتی مجمع تشخیص مصلحت نظام.