دیداردوست

کلیپ را در این آدرس ببینید.  http://www.aparat.com/v/wDNaA

«یک روز در کشور خودمان جنگ بود، تهران بمب‌باران میشد، دزفول بمب‌باران میشد، اهواز بمب‌باران میشد، مردم با پوست و گوشت خودشان جنگ را حس میکردند، خب یک عده‌ای میرفتند ــ البته همان روز هم همه نمیرفتند، یک عده‌ای میرفتند، اما یک عده‌ای میرفتند ــ خانواده‌ها صبر میکردند یک عده‌ای جوانها میرفتند به شهادت میرسیدند خب خیلی هم خوب بود، خیلی هم با ارزش بود، شهدا هم خیلی مقام عالی دارند، اما امروز یک جنگی یک جایی وجود دارد که مردم آن را با پوست و گوشت خودشان حس نمیکنند اما در عین حال میروند، ببینید این خیلی مهم است. حس نمیکنند جنگ را اما میروند چرا؟ برای خاطر اینکه میفهمند که قضیه چی است. این عمق فهم و این تحلیل درست قضایا این خیلی چیز مهمی است این معجزه‌ی انقلاب است، این را انقلاب این جوانها را، امثال این خانم را، امثال شما پدر مادرها را این انقلاب این‌جور تربیت کرده و پیش برده. این انقلابِ این‌جوری شکست خوردنی نیست وقتی که انقلاب این‌جور تأثیر میگذارد. امروز به نظر من تعداد کسانی که حاضرند برای خدا در راه‌های خطرناک قدم بگذارند از آن روزی که در ایران در جبهه‌های خودمان جنگ بود اگر بیشتر نباشد کمتر نیست.» 96/5/19

بسم ربِّ الحسین الشهید

هر چه کِشیم باز روضه ی ارباب نمی شود!!!

نمی خواهم از قدر و منزلت شهید بزرگوار« محسن حججی » چیزی کم کنم که گرچه او قطعا در آسمانها نام آشناتر است و این روزها که او را شناختیم برایمان چنان عزیز گشته که گویی سالهاست او را می شناسیم و دوستش داشته ایم. و چقدر به حال قشنگش غبطه می خوریم و اشک میریزم و چقدر به خود می بالیم که ما در زمانه ای زندگی کرده و می کنیم که امثال این جوان برومند و شجاع در آن زندگی کرده اند. جوانی که قطعا همچون اصحاب سلفش که دیر زمانی از رفتنشان نگذشته است ، چنان دلسوخته ی روضه های حضرت ارباب بودند که در دل آرزویی جز کشته شدن در راه خدا به طریقی همچون مولای خود نداشتند و به آرزوی دیرین خود هم رسیدند. همانانی که به تعبیر سید شهیدان اهل قلم « اصحاب آخرالزمانی » لشگر حسین علیه السلام بودند.

من تردیدی ندارم که « محسن حججی » هربار که روضه ی قتلگاه ارباب را می شنید با آن می سوخت و آب می شد و در دل آرزوی شهادتی چون حضرت ارباب را داشت که عاشقی راه و رسمی جز این بر نمی تابد و چه زیبا سروده اند که:

 عاشقان را سر شوریده به پیکر عجب است!             

  دادن سر نه عجب، داشتن سر عجب است!!!

ولی به قول روضه خوانها دلها بسوزد به یاد اباعبدالله که « لا یوم کیومک یا اباعبدالله!»

شهید محسن عزیز! هرچند بی گمان، در لحظه ی شهادتت ، یاد مولای غریب و لب تشنه ات افتاده ای و روضه اش برایت مجسم شده ولی مطمئنم بازهم در دلت این غم حسین شعله می کشید که در مقابل چشمانش به خیام و حرمش یورش بردند و او نمی توانست کاری کند ولی تو خیالت از بابت اهل حرمت آسوده بود، که مردانی از جنس تو هنوز ایستاده اند و نمی گذارند به اهل حرم تو و ناموس شیعه کسی نگاه چپ کند!!! و امان از دل حسین که خبر از اسارت حرمش داشت....