دیداردوست

سوال: ما که توی خرج و مخارج یک یا دو بچه موندیم چطور میشه که به بچه ی دوم، سوم یا بیشتر فکر کنیم؟؟؟یعنی پول خرج و مخارجش رو از کجا بیاریم؟ 

پاسخ:  

اولا یک سوال مهم: آیا شما، خدا رو رزّاق خودتون و فرزندانتون می دونید یا خودتونو؟ و آیا خدایی که روزی اون یک یا دو تا بچه رو داده از دادن روزی فرزند سوم و بیشتر عاجزه نعوذبالله؟؟؟؟؟؟؟

ثانیا: روزی بچه ها رو خود خدا تضمین کرده ضمن اینکه ما مأمور به تکلیفیم. الان عقلا و شرعا می دونیم که دوتا بچه کافی نیست. جمعیت مسلمان و شیعی ما خیلی کم شده و اگر ماها که معتقد و مؤمن به خدا هستیم و روزیمون رو وابسته ی به این و اون نمی دونیم بلکه از خدا می دونیم بچه دار نشیم از بقیه چه توقعی هست؟ مگه میشه وعده های خدا رو نادیده گرفت؟

سوما: کسانی با داشتن دو یا سه فرزند و یا حتی یک فرزند کم میارند، دلیل بر صحت حرف و عقیده اش نیست . و اینی هم که بنده در مورد تضمین روزی رسانی خدا میگم به این معنا نیست که هیچ وقت انسان مؤمن دچار کمبود نمیشه. نه! نگاه مؤمنانه ی درست باید داشت و سبک زندگی مون هم درست باید باشه. یعنی هم به قدر نیازمون توقع داشته باشیم و هم اهل قناعت باشیم و اهل چشم و هم چشمی نباشیم و هم نگاهمون به اصالت آخرت باشه نه این چند روزه ی دنیا و یقین به اینکه دائما در معرض امتحانات الهی هستیم. خود خداوند در قران کریم می فرماید که « وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرینَ»(بقره/155) یعنی «قطعاً همه شما را با چیزی از ترس ، گرسنگی ، و کاهش در مالها و جانها و میوه ها ، آزمایش می کنیم و بشارت ده به استقامت کنندگان! » و می دانیم که مارا از امتحان الهی گریزی نیست!

 چند روز پیش از یکی از بزرگان شنیدم که می گفتند شخصی به امام صادق توصیه کرد که آقاجان شما اگر اینجوری که دارین هزینه می کنید هزینه نکنید و یک مقدار مقتصد تر باشید همیشه وضعتون می تونه خوب باشه. حضرت فرمودند ما وقتی خدا بهمون وسعت رزق میده ماهم به خونوادمون وسعت رزق میدیم و وقتی که ما رو آزمایش می کنه و رزقمون رو کم می کنه صبر پیشه می کنیم. به عبارت دیگه ما تدبیر برای زندگیمون نمی کنیم!!!! البته کسی که با سیره ی اهل بیت آشناست می دونه که معنای کلام حضرت این نیست که وقتی که داریم ولخرجی می کنیم و وقتی کم میاریم حالا صبر می کنیم. نه! سیره ی اون بزرگواران بر قناعت و ساده زیستی و استفاده از نعمات دنیا به قدر کفاف و نیازشون بوده ولی حرف اینه که تدبیر نمی کردند که من مثلا برای آینده ی خودم و بچه هام فلان قدر بذارم کنار! و به اصطلاح امروزی ها آینده نگری کنم و به این واسطه دغدغه ی معاش آیندشونو داشته باشند!

به قول یکی از بزرگان، مگه خدا از ما عبادات روزهای نیومده رو خواسته که ما نگران روزی های روزهای اینده هستیم. و این نگرانی از کم شدن روزی با اومدن فرزند جدید آیا شک و تردید داشتن به این آیات شریفه نیست که می فرماید « نحن نرزقکم و ایاهم» و « نحن نرزقهم و ایاکم»! یعنی به یک عبارت خداوند می فرماید ما روزی شما و فرزندانتان را می دهیم و در جای دیگه بعد از نهی از کشتن فرزند به خاطر ترس از فقر لحن کلام آیه طوریه که گویی خداوند می فرماید اصلا ما به صدقه سری بچهاتون به شما روزی میدهیم! شاید برای همین هم هست که گفته شده که سقط عمدی فرزند باعث میشه انسان تا آخر عمر گرفتار فقر بشه!