بزرگی تعریف می کرد :

قبل ازانقلاب شهید عزیز بهشتی مسیری را با اتوبوسی می رفتند و ظاهرا هر بار باید با همان اتوبوس و راننده مسیر را طی می کردند . از آنجا که راننده ی این ماشین نواری غیر حلال را در ماشین خود روشن می کرد شهید عزیز به فکر چاره افتادند.با دو نفر از دوستان خود که یکی شیخ بود و دیگری لباس شخصی قرار گذاشتن در سه جای مختلف از اتوبوس بنشینند به این ترتیب که آن دوست لباس شخصی جلوی اتوبوس بنشیند و آن دوست شیخ وسط اتوبوس و شهید عزیز هم در آخر اتوبوس.طبق قرار هر سه عمل کردند .وقتی راننده طبق معمول اقدام به روشن کردن ضبط خود کرد اول آن فرد جلویی گفت:آقا ممکنه ضبتتون رو خاموش کنید؟راننده با تشر و عصبانیت گفت نه!بعد از مدتی آن شیخ آمد و گفت :جناب این موسیقی ای که گذاشتید اشکال داره لطف کنید خاموش کنید.

وباز راننده مخالفت کرد ولی این بار مقدار صدای ضبط خود راکمی کم کرد.ولی هنوز صدا سرجای خودش بود. دست آخر شهید بهشتی با آن هیبت و جلال سیدی آمد و گفت:آقا!همه ی اتوبوس با این کار شما مخالفند و شما باز ادامه می دهید؟و اینجا بود که راننده ضبط را خاموش کرد.

در تعریف داستان احتمالاً اندکی تصرف شده باشد ولی مضمون اصلی حفظ شده است. به هر حال این رفتار حساب شده ی شهید بزرگوار بهشتی من را به یاد کلام ارزنده ی استاد شهید مطهری می اندازد که می فرماید:معنای احتمال تأثیر دادن در امر به معروف و نهی از منکر این است که فکر کنی ببینی چه باید بکنی که احتمال تأیرکلامت را بالا ببری نه اینکه به بهانه ی نداشتن احتمال تأثیر دست از امر و نهی برداری!!

روح هردویشان غریق رحمت الهی باد.